Πώς φτάσαμε στο 3ο μνημόνιο – Η αριθμητική του νέου δανείου

Όπως σωστά είπε ο κ. Τσίπρας στην συνέντευξη του στον Alpha, κάθε δάνειο συνοδεύεται από κάποιους όρους.
Οπότε η ερώτηση είναι: πώς φτάσαμε στη ανάγκη δανεισμού 86 δις και κατ’ επέκταση στην ανάγκη για ένα ακόμα μνημόνιο;

 Καταρχήν δεν είναι και τα 86 δις νέα δάνεια. Εξ αυτών τα 29 δις είναι χρήματα που είχαμε ήδη εξασφαλίσει από δάνεια που προβλέπονταν στο 2ο μνημόνιο, τα οποία είτε δεν εκταμιεύθηκαν είτε επεστράφησαν και τα οποία θα τα δανειστούμε τώρα στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου. Συγκεκριμένα:

• 16 δις είναι δόσεις του ΔΝΤ που δεν εκταμιεύθηκαν
• 1,8 δις είναι η τελευταία δόση του EFSF που δεν εκταμιεύθηκε
• 11 δις  είναι δάνειο που είχαμε πάρει από τον EFSF και επεστράφη

Άρα τα καινούργια δάνεια –τα υπόλοιπα τα είχαμε ήδη εξασφαλισμένα- είναι 57 δις.
Αυτά τα 57 δις μπορούμε χοντρικά να τα διακρίνουμε ως εξής:

1. 25 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία έγινε απαραίτητη μετά τα capital controls 
2. 20 δις από τα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα που θα …επιτύχουμε την επόμενη 4ετία. (Μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα σημαίνει μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα).
3. Επιπλέον 12 δις.

Τόσο το (1) όσο και το (2) είναι αποτέλεσμα των κακών κυβερνητικών χειρισμών που ισοπέδωσαν την οικονομία. 
Ο Σύριζα παρέλαβε επαρκώς κεφαλαιοποιημένες τράπεζες οι οποίες όμως τώρα χρειάζονται νέα κεφαλαιακή ένεση 25 δις. 
Τα μειωμένα πρωτογενή πλεονάσματα για τα οποία επαίρεται η Κυβέρνηση ισοδυναμούν με αυξημένα κατά 20 δις δημοσιονομικά ελλείμματα και άρα ανάγκη για αντίστοιχο δανεισμό. 
Δεν δανειζόμαστε αυτά τα 20 δις για να περάσουμε πιο καλά, να έχουμε λιγότερη λιτότητα, και να τονώσουμε την οικονομία με αυξημένες δημόσιες επενδύσεις. Όχι, θα υποβληθούμε σε περισσότερες θυσίες και σε σκληρότερη λιτότητα αλλά παρά τις θυσίες των πολιτών η παραγωγή υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων δεν είναι εφικτή λόγω της ραγδαίας επιδείνωσης της οικονομίας.
 Ο Σύριζα παρέλαβε  μια οικονομία που οι διεθνείς οργανισμοί εκτιμούσαν πως θα αναπτυχθεί με +2,5% το 2015,  με 3,7% το 2016. Και μετά από 7 μήνες παραδίδει μια οικονομία που θα έχει ύφεση της τάξης του 3% το 2015 και 1% το 2016.  

Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε πως η ανάγκη για το 3ο μνημόνιο είναι κατά 80% δημιούργημα της καταστροφικής διακυβέρνησης Σύριζα. Μπορούμε, επίσης, ευλόγως να υποθέσουμε πως θα είχαμε ανάπτυξη αντί για ύφεση, μείωση ανεργίας αντί για αύξησή της, λιγότερα δάνεια και χρέος για τη χώρα,  λιγότερους φόρους για τους πολίτες και λιγότερα μέτρα, μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα κ.α., με μια διαπραγματευτική τακτική που:

α) θα εξασφάλιζε τη χρηματοδότηση της χώρας από τις ήδη εγκεκριμένες δανειακές ροές του 2ου μνημονίου, άρα θα αποφεύγαμε την αβεβαιότητα και την ασφυξία ρευστότητας που για 5 μήνες εξουθένωσαν την οικονομία, 
β) θα απέτρεπε τα capital controls και την τραπεζική αργία που έδωσαν τη χαριστική βολή στην οικονομία. 

Σε αυτήν την περίπτωση βέβαια και τα 12 δις που μας λείπουν θα μπορούσαν να είναι λιγότερα αν το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δεν πάγωνε και πιθανότατα θα είχαμε πρόσβαση και θα μπορούσαμε να  τα αντλήσουμε από τις αγορές.

Καταλαβαίνουμε δηλαδή πως και για το υπόλοιπο 20% των νέων δανείων  άρα και του 3ου μνημονίου, η διακυβέρνηση Σύριζα (αλλά και η αντιπολίτευση Σύριζα – πρόωρες εκλογές, ρητορική ρήξης με την Ευρώπη) έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης.